Terug in Suriname

Aan het eind van de vlucht wist Edgar, de liefde van mijn leven het tafelblaadje met een vloeiende beweging van zijn vinger open te doen. Hij had elke gadget die een vliegtuigstoel heeft, uitgeprobeerd. Naast mij zat een wat vollere Surinaamse vrouw. De reden dat ik de hele vlucht lekker dicht tegen Edgar aanzat, was dus niet omdat ik zoveel van hem hou. Wat ik wel doe. En nu nog meer. Want ik ben in Suriname met Edgar, de liefde van mijn leven. Zo. Wat een prachtzin, die laatste.

Het heerlijkste vond ik om te ontdekken dat we een ligbad hebben in onze badkamer. Een bad. Waarin ik kan gaan poedelen. In alle staten rende ik het huis door en bij alles wat ik vond, schreeuwde ik naar Edgar: “We. Hebben. Een. Ligbad!!!” Edgar: “Tik ‘em aaaaan!!” Waarop een high five volgde. “We. Hebben. Een. Tafeltje!!!” “Tik ‘em aaaaan!!”

Na al die euforie was het slapen goed. Met vier uur tijdsverschil stond ik om zes uur al naast het bed te stuiteren. Edgar ook. En na al die vrolijkheid kon het niet anders dan misgaan. Een dikke paniekaanval volgde. Want ik ben in Suriname. Elke geur die voor Edgar zo nieuw is, is voor mij zo bekend. En roept zoveel emoties op.  Zoveel herinneringen.

Ik ging naar de badkamer en ging op de grond met mijn rug tegen het ligbad aanzitten. Wat een perfect dramatische plek om even uit te janken. Even later kroop ik dicht tegen mijn schatje aan en gaf hij me een kus op mijn bol. “Het komt wel goed, Maik.”

“Dat weeheet ik ook wel, snif, maar tochhhh…,” brulde ik.
Meer gekus en geaai volgde.
Ik brulde door: “Ik wil me moeder bellen…”
Na nog een tijdje brullen, zei Edgar de wijze woorden: “Maar lief, je moet er toch doorheen.”
Ik: “Ja, en het gaat ook wel beter hoor, dan vorig jaar.”
Hij: “Ja, zie je wel. Je moet het alleen maar verwerken.”
Ik: “Ja.”
Hij: “En ik ben toch bij je nu.”
Ik: “Ja.”

Toen was het even stil. Na een tijdje zei Edgar: “Check me gaan hè? Met die emotietalk.” Hij stak zijn duim vrolijk in de lucht.